Czarne szczury: zdjęcia i ciekawe fakty z życia tych gryzoni

Cywilizacja europejska zna czarnego szczura znacznie dłużej niż szarego szczura (inna nazwa to pasuk). Kiedy pasyuki w średniowieczu właśnie zaczęły podbijać Europę, czarne szczury były już plagą rolnictwa i dużych miast. O czarnych szczurach wspominali starożytni autorzy w swoich pracach, to znaczy cywilizowany świat zna te gryzonie od kilku tysiącleci.

Dzisiaj, po zaledwie kilku stuleciach, zarówno w Europie, jak i w Rosji, czarny szczur jest mniej powszechny i ​​występuje w mniejszych ilościach niż szary. Tutaj wiele osób może nigdy nie spotkać przedstawicieli tego gatunku przez całe życie, chociaż stłoczą się obok nich w budynkach mieszkalnych, w przedsiębiorstwach i w pobliżu budynków mieszkalnych, ale w znacznie mniejszych ilościach niż pasyuki.

Poniżej na zdjęciu czarny szczur:

A oto szary szczur lub pasuk:

A jeśli dzisiaj pasuk - możemy powiedzieć, główny szkodnik gryzoni w życiu codziennym i w rolnictwie w Europie, Rosji i Ameryce Północnej, czarne szczury nie są tutaj tak zauważalne, a skala ich niszczenia jest znacznie mniejsza. Wygląda na to, że szarzy bracia bezwstydnie wypierają czarnych z zadowalających i wygodnych krain, pozostawiając im tylko to, co sami zaniedbali.

Jak to się dzieje, że czarne szczury w ciągu zaledwie kilku stuleci (nie tak długo jak na standardy ewolucyjne) zmieniły się z głównego wroga gospodarki narodowej w Europie w blady cień szarego brata? I czy naprawdę są kompletnymi outsiderami w bezlitosnej konkurencji z pasieką? Może ich porażka jest tylko pozorna?

Odpowiedzi na te pytania leżą w cechach biologii gatunku, o których porozmawiajmy więcej o ...

 

Różnica w obrazie: czym różni się czarny szczur od szarego?

Zewnętrznie czarny szczur nie jest trudny do odróżnienia od szarego, zwłaszcza jeśli jednocześnie patrzysz na te zwierzęta (lub ich zdjęcia):

1. Czarny szczur jest mniejszy i nieco szczuplejszy, ma wydłużony pysk;
2. Kolor futra u przedstawicieli tego gatunku jest ciemniejszy, co odpowiada nazwie. Chociaż, jak zobaczymy później, kolor zwierząt z niektórych populacji może być zupełnie inny;
3. Uszy czarnego szczura są większe - wraz z dłuższym nosem sprawiają, że wygląda jak duża mysz.

Czarny szczur ma również unikalne cechy anatomiczne, o których wiedzą tylko biolodzy. Na przykład grzebienie ciemieniowe jej czaszki są łukowato wygięte, a w pasuk są bardziej równomierne. U żywych zwierząt obu gatunków nie jest to zauważalne - takie szczegóły można znaleźć tylko podczas badania czaszek.

Może się wydawać, że główną różnicą między czarnym szczurem a szarym jest kolor futra. To założenie jest prawdziwe, ale nie zawsze. Faktem jest, że gatunek ma kilka ras kolorów, a niektóre z nich okazują się nawet jaśniejsze niż pasyuki.

Na przykład w Europie dwie rasy są w przybliżeniu równomiernie rozmieszczone, z których jedna ma typowo czarno-brązowy kolor futra, ciemniejszy niż u Pasyuka, a druga jest prawie jasnobrązowa z białym brzuchem, podobnym kolorem do sierści. Oznacza to, że języka zwierząt drugiej rasy nie można nazwać czarnymi, chociaż są one normalnymi przedstawicielami gatunku. Nazwa gatunku dla nich to nic innego jak termin identyfikujący zwierzę.

Na przykład poniższe zdjęcie pokazuje osobę o lekkim przekształceniu:

Czarny szczur ma mniejszy rozmiar niż pasuke. Najwięksi przedstawiciele tego gatunku osiągają długość 22 cm, około 29 cm długości mają ogon, a masa ciała dochodzi do 300 gramów. Dla porównania: w Pasyuk 300-320 gramów dla dorosłego zwierzęcia jest normą, a poszczególne samce mogą jeść do 400 gramów.

Uwaga

Nawiasem mówiąc, inną ważną różnicą między czarnym szczurem jest to, że jego ogon jest zawsze dłuższy niż jego ciało. W kolorze szarym długość ogona jest zawsze mniejsza niż długość ciała.

Dziś ustalono bardzo interesujący fakt: pod nazwą „czarny szczur” istnieją w rzeczywistości cztery podwójne gatunki. Na zewnątrz nie różnią się od siebie, nie mają różnic anatomicznych, prowadzą ten sam sposób życia. Ale ich potomstwo podczas krzyżowania jest mniej płodne i żywe niż dwóch przedstawicieli tego samego gatunku. Co więcej, ze względu na fakt, że tacy potomkowie szybko ulegają degeneracji i szczury przeżywają z „czystych linii”, same gatunki podwójne są stale genetycznie izolowane, chociaż pozostają na zewnątrz identyczne.

Jednak niektórzy naukowcy nie w pełni zgadzają się z przydziałem czterech niezależnych gatunków czarnych szczurów. Mówią tylko o formach kariotypowych.

W rezultacie istnieje jedno z interesujących zjawisk, w które natura jest tak bogata: zasięg takich bliźniaczych gatunków może przecinać się geograficznie, a na jednym terytorium zewnętrznie nieodróżnialne osobniki czarnych szczurów mogą żyć obok siebie, nie dając żywego potomstwa. Jednocześnie przedstawiciele różnych ras rasowych tego samego gatunku, dobrze odróżniających się od siebie (czarny i żółty), łatwo krzyżujących się, a ich potomstwo zachowuje płodność i witalność.

To jest interesujące

Zjawisko podwójnych gatunków jest szeroko rozpowszechnione w przyrodzie. Stał się znany badaczom stosunkowo niedawno, po wprowadzeniu metod badań genetycznych w praktyce. Wcześniej niemożliwe było odróżnienie przedstawicieli takich gatunków od siebie, ponieważ nie mają one różnic zewnętrznych ani anatomicznych. Metody badań genetycznych umożliwiły jednoznaczne znalezienie różnic w genotypie wystarczających do izolacji zwierząt na różne gatunki.

Na przykład po przeprowadzeniu odpowiednich badań okazało się, że najbardziej niebezpiecznym typem komara Anopheles gambiae malaria jest w rzeczywistości grupa 16 izolowanych gatunków, które są całkowicie identyczne z wyglądu. Ale czarne szczury okazały się jeszcze bardziej wyjątkowe: ich bliźniacze gatunki różnią się nie tylko poszczególnymi genami, ale nawet liczbą chromosomów.

 

Styl życia i zachowanie

W swoim stylu życia czarne szczury niewiele wyróżniają się wśród gryzoni i są ogólnie typowymi szczurami. Mogą żyć w różnych biotopach, szybko dostosowują się do zmieniających się warunków życia i z równą łatwością zasiedlają krajobrazy naturalne i sztuczne.

Charakteryzują się także kilkoma unikalnymi cechami biologicznymi:

1. Rzadko kopią dziury. W naturze zwierzęta te wolą osiedlać się wśród kamieni, w gniazdach na drzewach, pod kłodami, w zagłębieniach między fundamentem budynku a warstwą gleby, w tym w parkach w pobliżu pomników i fontann. Tylko przy całkowitym braku naturalnych schronień mogą wykopać dla siebie dziury, ale generalnie nie są ziemskimi gryzoniami;
2. Zwierzęta te bardzo chętnie żyją na drzewach. Wspinają się doskonale na pionowych powierzchniach, sami budują sferyczne gniazda, podobne do srok, z gałęzi. W tropikach znane są populacje szczurów, które nie spadły z drzew na ląd przez pokolenia. Ponadto mogą żyć zarówno na drzewach iglastych, jak i liściastych, w tym na palmach;
3. Czarny szczur jest ciepłolubny; w naturalnych biotopach żyje tylko w strefach tropikalnych i subtropikalnych. Przez cały rok, w środkowej strefie Rosji, nie zamieszkuje osiedli ludzkich;
4. Wręcz przeciwnie, w tropikach zwierzęta te aktywnie wchodzą w naturalne biotopy, łatwo się do nich dostosowują i zrywają więzi z mieszkaniami ludzi. Różnią się od tego pasyuki, bardziej przywiązani do osoby, i właśnie z tego powodu potrafili osiedlić się z wielką prędkością na wielu bezludnych wyspach Oceanii. W strefie tropikalnej na całym świecie czarne szczury są liczniejsze i szersze niż szare;
5. Czarne szczury są dość konserwatywne po przesiedleniu, bardziej przywiązane do jednego miejsca niż pasyuki.Z tego powodu powoli rozprzestrzeniają się na lądzie, a ich siedlisko powiększa się głównie z powodu biernego przesiedlenia transportem ludzkim. W nowych miastach i krajach gatunek ten importowano prawie zawsze na statkach handlowych.

Podobnie jak szare szczury, czarne żyją w małych grupach, zwykle grupach rodzinnych, w których jeden dominujący samiec, kilka głównych samic i osobników znajduje się na niższych stopniach hierarchicznej piramidy.

Ze względu na ich upodobanie do ciepła poza strefą tropikalną czarne szczury nie rozmnażają się w zimnych porach roku, nawet jeśli żyją obok ludzi w ogrzewanych pomieszczeniach. To, nawiasem mówiąc, jest jednym z czynników, dzięki którym czarne szczury są zastępowane szarymi - te drugie po prostu rozmnażają się szybciej.

Ogólnie czarny szczur woli prowadzić nocny tryb życia, ale obok osoby szybko dostosowuje się do rytmu swojej aktywności i przechodzi na codzienną aktywność, która jest dla niej najbardziej korzystna.

 

Co je czarny szczur?

Ze względu na preferencje gastronomiczne czarny szczur jest, że tak powiem, większym gryzoniem niż pasuk. Podstawą jej diety są pokarmy roślinne, głównie zboża, owoce i warzywa, orzechy, zielone części roślin. Nie ma tak dużego zapotrzebowania na karmę dla zwierząt jak Paszyuk, chociaż jeśli to możliwe, nie przestanie żerować na owadach, ptasich jajach i mleku. Celowo zwierzęta te nie łapią płazów lub, na przykład, kaczątek, które są znane z pasyuki.

Niemniej jednak na wyspach oceanicznych są czarne szczury - główna plaga ptaków gniazdujących w piasku lub w niskich krzakach. Znanych jest kilka smutnych przykładów, gdy zwierzęta te doprowadziły do ​​całkowitego wyginięcia całego gatunku, po prostu niszcząc gniazda i jedząc jajka.

Na zdjęciu - spustoszone przez szczury gniazdo:

Uwaga

Szczury poważnie wpływają na populacje ptaków oceanicznych - albatrosy i petrelki. Gatunki te gniazdują w dużych koloniach na odległych wyspach Oceanu Indyjskiego i Pacyfiku, gdzie w ogóle nie ma drapieżnych zwierząt. Pojawiające się tutaj czarne szczury nauczyły się atakować pisklęta w gniazdach, obgryzając łapy i skórę. Według ornitologów nawet 30% piskląt w koloniach ginie z powodu szczurów, co stanowi zagrożenie dla dobrostanu gatunku.

Znane są również przykłady, gdy czarne szczury, przypadkowo wprowadzone na nowe obszary, doprowadziły do ​​zmniejszenia populacji dużych ślimaków, na które stale polują.

Jednocześnie gryzonie te są bardzo wybredne w jedzeniu. Będąc w stanie jeść różne pokarmy, w każdym miejscu swojego siedliska wybierają kompozycję dietetyczną, która z jednej strony zapewnia normalną równowagę składników odżywczych i witamin, z drugiej zaś pozwala uniknąć ryzyka zatrucia. W przyszłości zwierzęta zdyscyplinują się zgodnie z wybraną dietą.

Częściowo z tego powodu czarne szczury są trudne do zniszczenia za pomocą trucizn - zwierzęta nie są szczególnie chętne do spróbowania nowej żywności, w tym zatrutych przynęt.

Ponadto czarne szczury są na ogół bardziej odporne na trucizny niż pasukas.

Jedno zwierzę zjada około 15 gramów jedzenia dziennie i pije mniej więcej tyle samo wody. Ogólnie rzecz biorąc, czarne szczury w naturze są mniej zależne od otwartych źródeł wody niż ich szare odpowiedniki.

 

Siedlisko

Czarny szczur rozprzestrzenia się niemal na całym świecie, nie tylko na Antarktydzie i na dalekiej północy. Niemniej jednak jego zasięg w wielu miejscach jest poważnie rozdarty, w niektórych miejscach zwierzęta te są bardzo rzadkie lub nie można ich znaleźć poza siedliskiem człowieka.

Na przykład w Rosji czarny szczur jest sztywno przywiązany do miast, osiada na gruntach rolnych tylko przy regularnym płodozmianu, nie przenika w dziczy w strefie umiarkowanej i nie wpływa na niego. Ale w subtropikach - na Kaukazie i na Krymie - znane są dzikie populacje tego gatunku, które nie są związane z mieszkaniem ludzi.Badania naukowe pokazują, że czarne szczury żyły tu na długo przed pojawieniem się ludzi i są gatunkiem reliktowym.

Co ciekawe, ogromna większość populacji czarnych szczurów w klimacie umiarkowanym skupiona jest w miastach portowych. Wynika to z faktu, że same zwierzęta chętnie osiedlają się na statkach rzecznych i morskich, ale nie podróżują daleko drogą lądową, dominuje tu ich pasywne przesiedlenie z towarami.

Po przypadkowym wylądowaniu w nowym mieście zwierzęta osiedlają się w nim, stają się liczne, ale nie zwiększają swojej obecności w regionie. Na przykład w Wielkiej Brytanii czarne szczury w dużych ilościach zamieszkują właśnie miasta portowe, podczas gdy szare szczury „chwytają” wewnętrzne regiony. W innym przykładzie, kilka tysięcy kilometrów na wschód, w Tatarstanie, najwięcej jest czarnych szczurów w Kazaniu i Nabierieżnym Czełny, a we wsiach daleko od rzek praktycznie ich nie ma.

Ogólnie czarne szczury mają szczególny związek z transportem wody. Według statystyk 75% gryzoni na każdym statku to tylko one, a pozostałe 25% to pasyuki i myszy. Wynika to głównie z preferowanej diety zwierząt: pasyuki nie znajdują wystarczającej ilości mięsa na statkach, myszy cierpią z powodu braku zboża, a czarne szczury czują się swobodnie na śmieciach i bułce tartej.

Ale na „brzegu” czarnych szczurów objawia się inne uzależnienie: grawitują do wysokości i wysychają siedliska. Nie znajdziesz ich w wilgotnych piwnicach, nie ma żadnych w kanałach, w których królują pasuki, ale również aktywnie wypełniają suche strychy, przestrzenie nad fałszywymi sufitami, ostatnie piętra budynków za ściankami gipsowo-kartonowymi. W dawnych czasach tworzyli całe miasta szczurów w krytych strzechą dachach wiejskich chat. Nawiasem mówiąc, w niektórych miejscach nazywa się je „szczurami dachowymi”.

W tropikach sytuacja jest inna. Tutaj czarny szczur aktywnie zamieszkuje naturalne biotopy, prawie wszystko - od półpustynnych i górskich skalistych zboczy na wysokości 1500 m npm po selwę tropikalnych lasów deszczowych i namorzynowych. Ale jest szczególnie liczne na gruntach rolnych - na polach ryżowych, plantacjach owocowych, farmach orzechowych.

Uwaga

W Indiach i Chinach znane jest naturalne zjawisko znane jako Mautam lub „śmierć bambusa”. Jest to związane z faktem, że raz na 48 lat ma miejsce eksplozja populacyjna liczby czarnych szczurów, nabierająca charakteru inwazji, a miliony zwierząt zjadają prawie wszystkie spadające nasiona bambusa. Z tego powodu las bambusowy nie rośnie ponownie w przyszłym roku. Naukowcy uważają, że jest to naturalny proces regulujący populacje bambusa, chociaż dla samych Chińczyków i samych Hindusów takie zdarzenie przypomina bardziej katastrofę ekologiczną.

Ale główną cechą rozprzestrzeniania się czarnego szczura jest gwałtowne zmniejszenie i rozdrobnienie jego zasięgu w Europie w ciągu ostatnich kilku stuleci. W wielu miastach gatunek ten stał się rzadki, a w niektórych miejscach całkowicie zniknął. Wynika to z wielu czynników - wyparcia czarnych szczurów z szarością oraz z ulepszenia środków do zwalczania gryzoni i wzrostu ogólnego poziomu higieny. Ponadto ludzie wydają ogromne kwoty na walkę z czarnymi szczurami.

 

Stary „przyjaciel” człowieka

Ojczyzną czarnego szczura uważa się za Azję Wschodnią i Południowo-Wschodnią, od Wietnamu po Afganistan. Na Morzu Śródziemnym i na Bliskim Wschodzie pojawił się w erze plejstocenu, kiedy mamuty deptały pod lodową tundrą Jakucji, a neandertalczycy rządzili we współczesnej Hiszpanii, Grecji i we Włoszech.

Gatunek ten jako pierwszy zaludnił mieszkanie danej osoby, nawet gdy sama obudowa była zwykłą chatą i jaskinią. W miarę rozwoju miast szczury stawały się coraz bardziej „cywilizowane”.

To czarne szczury spowodowały pierwsze wybuchy pandemii dżumy w Europie. W przyrodzie osady tego gatunku są naturalnymi rezerwuarami patogenu zarazy, stąd zwierzęta z łatwością przenoszą pałeczki dżumy do miast.Bezpośrednio osoba zarażona jest zarazą pcheł, przed którą gryzie chore szczury.

Ogólnie rzecz biorąc, najbardziej niszczycielskie pandemie dżumy w średniowiecznej Europie powstały po inwazji Pasyuk. Jednak mieszczanie nie rozróżnili szczególnie tych dwóch gatunków, dlatego czarne szczury, które były im bardziej znane przez długi czas (jeśli nie na zawsze), stały się symbolem śmierci, niehigienicznych warunków i „ponurego” czasu.

Przed nadejściem Pasyuk czarne szczury były głównymi szkodnikami stad rolnych w Europie i Azji. W niemieckich miastach za zniszczenie dużej liczby tych szkodników dawano bonusy, były nawet dni modlitwy o pozbycie się gryzoni.

Środki te jednak niewiele pomogły i nawet dziś, będąc uzbrojonym w najskuteczniejsze trucizny i genialne urządzenia, ludzie z wielkim trudem zdołali jedynie utrzymać liczbę szczurów w określonych granicach. Znacznie bardziej skuteczny niż wszystkie trucizny i pułapki, czarny szczur jest tłumiony przez swojego najbliższego krewnego - pasuk.

 

Skomplikowane relacje z krewnymi lub dlaczego czarne szczury wycofują się

W miastach, w których penetrują szare szczury, bardzo wyraźnie widać spadek liczby ich czarnych odpowiedników. Pasyuki wydają się wydalać krewnych, chociaż w rzeczywistości nie ma bezpośredniego ścigania jednego gatunku przez inny, a kiedy spotykane zwierzęta zachowują się całkiem dobrze w sąsiedztwie.

Chodzi o konkurencję międzygatunkową. Tam, gdzie osiedlają się Pasyuki, szybciej i aktywniej znajdują i jedzą żywność, ze względu na ich wysoką aktywność zajmują najlepsze i najbezpieczniejsze schronienia oraz szybciej rozszerzają strefę osadniczą. Ponadto szare szczury są bardziej płodne: rozmnażają się przez cały rok, w każdym miocie samica ma około 10 młodych (w porównaniu z 5 na czarnym). Szare szczury po prostu nie pozostawiają czarnego jedzenia i normalnych schronień, a te ostatnie częściej umierają z powodu drapieżników lub podczas środków deratyzacji.

Nawiasem mówiąc, w każdym mieście ekolodzy zauważają charakterystyczny obraz: duże szare szczury zamieszkują dolne piętra budynków, kanałów ściekowych, piwnic, parków, ogrodów i ogrodów kuchennych, a resztki populacji czarnych szczurów desperacko przylegają do strychów i (jeśli w mieście jest port) statków na wodzie, które pasyuki nie sprzyjają szczególnie ich uwadze.

W tropikach sytuacja jest odwrotna: tutaj zwycięzcą konkursu jest czarny szczur, bardziej przystosowany do życia na gruntach rolnych poza domami ludzi.

Jednocześnie konkurencja między czarnymi i szarymi szczurami nie występuje w naturalnym środowisku, ponieważ gatunki te zajmują różne nisze ekologiczne. Pasyuki osiedlają się w pobliżu wody, a czarne szczury żyją w bardziej suchych biotopach, w wyniku czego rzadko żyją obok siebie i nie muszą konkurować ani o zasoby żywności, ani o miejsca schronienia.

Faktem jest, że dziś czarny szczur jest uważany za jeden z najliczniejszych i najbardziej rozpowszechnionych gatunków zwierząt na świecie. Zatem „utrata” pasuku ma charakter lokalny i objawia się jedynie w klimacie umiarkowanym. Przegrywając tutaj z szarym szczurem w walce o ludzkie mieszkanie, pewnie wygrywa rywalizację na wolności w tropikach, a zatem nie ma jeszcze wyraźnego zwycięzcy w tej konkurencji.

 

Dekoracyjne czarne szczury - czy naprawdę są czarne?

I wreszcie kolejny interesujący niuans: dekoracyjne czarne i czarne z białymi szczurami są domowymi formami szarego szczura, a czarny kolor futra uzyskano w wyniku sztucznej selekcji i selekcji. Ponieważ ciemny kolor sierści u szarych szczurów dominuje nad bielą, hodowla zwierząt o czarnych tonach nie jest trudna, a hodowla z nimi jest stosunkowo szybka.

Nawiasem mówiąc, dzięki szybkości hodowli, dziś hoduje się wiele ras szczurów ozdobnych. Na przykład na poniższym zdjęciu - szczur rasy Rex, w którym włosy są lekko zwinięte:

A potem na zdjęciu - tak zwany nagi szczur:

Uwaga

Szczury trójkolorowe są wyjątkowe w swoim rodzaju.Faktem jest, że u szczurów gen kodujący obecność trzeciego koloru w zabarwieniu nie jest dziedziczony, a zatem takie zabarwienie wynika wyłącznie z przypadkowych mutacji. Szczury trójkolorowe są bardzo rzadkie; obecnie tylko kilka z nich jest znanych na całym świecie. Czarne szczury, które nie pracują hodowlane, wcale nie są trójkolorowe.

Prawdziwe czarne szczury nie są trzymane w niewoli, można je kupić na targu drobiowym lub w sklepie zoologicznym, tylko ozdobny pasuk z całkowicie czarnym kolorem lub oddzielne czarne plamy na ciele.

 

Ciekawe wideo: czarny szczur w swoim naturalnym środowisku

 

A tu jest czarny szczur w klatce